Mijn laatste weekje Tamale!!

Ontmoet Afrika in mijn laatste werkweekje..

En toen was mijn laatste werkweek alweer aangebroken! Niet te geloven dat ik aan het begin nog dacht van Oooohhh als ik dit 6 weken moet volhouden:|.. De tijd is echt voorbij gevlogen!!
Maandag en dinsdag is er eigenlijk weinig bijzonders gebeurd. Dinsdag morgen heb ik snel even een fotoshoot gehouden met mijn familie, zodat ik deze foto’s later die dag uit kon printen in Town als afscheidscadeautje. Toen ik in Town was heb ik gelijk even wat spulletjes gehaald voor het ziekenhuis als afscheidscadeau en bedankje.

Woensdag was mijn een na laatste dag in het ziekenhuis. Er lagen 3 vrouwen op de labour ward, waarvan 1 met pre-eclampsie (vroeger ook wel zwangerschapsvergiftiging genoemd). Het is een combinatie van een te hoge bloeddruk en eiwitverlies via de urine, wat ook oedeem veroorzaakt. De aandoening komt bij 3-5% van de zwangeren voor die niet eerder zwanger zijn geweest.
Hieronder snel even een stukje gejat van wiki:
Symptomen en verloop
De volgende symptomen zijn kenmerkend voor pre-eclampsie:
• hoge diastolische bloeddruk (15-20% verhoogd ten opzichte van niet-zwanger, hoewel dit criterium ter discussie staat)
• eiwituitscheiding via de urine (>=300mg/dag)
• vocht wordt vastgehouden door eiwitverlies met als gevolg perifeer oedeem
• centraal oedeem met ascites (dikke buik), longoedeem (kortademigheid)
Uiteindelijk ontstaan ook klachten als gevolg van orgaanschade:
• lever: bovenbuikpijn.
• hersenen: klachten van het gezichtsvermogen (scotomen ofwel sterretjes zien) en hoofdpijn.
• nieren: verminderde urineproductie.
Orgaanschade is meestal eerder in het bloedbeeld te zien.
Pre-eclampsie heeft een grillig verloop en kan plotseling verergeren door een epileptisch insult. Zo'n epileptisch insult wordt een eclampsie genoemd. Beide situaties zijn voor zowel moeder als kind zeer gevaarlijk. Daarom is ziekenhuisopname ook altijd geïndiceerd bij pre-eclampsie.

De vrouw was er al 3 of 4 dagen en de dokter had al vaker aangedrongen op een sectio, maar helaas wilden de vrouw en haar echtgenoot dit niet. Uiteindelijk stemden ze vandaag toe, omdat de kans steeds groter werd dat het mis zou gaan. Voordat de dokter de sectio zou gaan doen, wilde hij weten of het kindje nog in leven was. Als het kindje namelijk niet meer leefde en we hier pas tijdens de sectio achter zouden komen, zouden de ouders de dokter hiervoor verantwoordelijk houden. Samen met mijn collega ging ik met een houten luisterkoker (geen idee hoe je zo’n ding noemt) op de buik luisteren of we een hartslag van de baby konden horen. Het was even zoeken, maar uiteindelijk konden we een krachtige hartslag horen. Mooi!
Toen ik even later zag dat ze de OK aan het klaar maken waren, dacht ik dat ze dit deden voor de sectio, maar later bleek dat de dokter een herniaoperatie bij een andere patiënt ging doen. Ok dacht, dan komt die andere daarna.
Pas toen de dokter ’s middags om 4 uur het pand verliet, wist ik dat de sectio vandaag niet meer door zou gaan. Afwachten tot morgen dus.
Omdat het mijn laatste dagen zijn in het ziekenhuis wou ik de laatste kans grijpen om nog een bevalling te zien. Ik had mijn collega van de late dienst gezegd dat hij mij moest bellen zodra er een vrouw zou bevallen. Om half 8 had ik hem nog gesproken en toen zei hij dat het nog niet zover was. Ik was ondertussen met mijn zusje bezig met mijn allerlaatste wasje.. nja ‘je’.. ik heb zowat mijn hele koffer naar buiten gehaald:P Ik wilde graag alles schoon hebben voor mijn reis naar het zuiden. Toen ik om 8 uur een telefoontje kreeg van mijn collega dat ik moest komen heb ik heel snel mijn fiets gepakt en was ik binnen 10 minuten in het ziekenhuis. Je raadt t al.. de baby was al geboren. Het bleek dat toen hij belde de vrouw ook al gelijk beviel en het kindje er binnen 5 minuten was. Bummer… Wel mocht ik de metingen doen en de navelstreng afbinden. Het was een gezonde jongen van ongeveer 6 pond. Al met al nog een best leuke avond dus.
Omdat er nog een vrouw was die vannacht kon bevallen, ben ik snel naar huis gegaan en heb ik wat spulletjes gepakt om vannacht in het ziekenhuis te blijven slapen. Tja.. je moet toch wat als je een bevalling wilt zien. Mijn collega van de nachtdienst moest lachen dat ik zo fanatiek was:p Maar ik had hem wel gezegd dat ik wel gewoon zou gaan slapen en dat hij mij moest roepen als er iets aan de hand was.
Midden in de nacht werd ik wakker toen ik mijn collega met spoed op hoorde staan. Ik dacht.. het is zover! Ze gaat bevallen! Dus ik er achteraan..
Toen hij terug kwam rennen van de labour ward en hij mij zag riep hij dat ik de diazepam moest pakken uit de dispensary. Ik dacht huw.. diazepam bij een bevalling?!
Maar het bleek dat de vrouw met pre-eclampsie een insult had. Rennen dus! Toen we weer bij de vrouw aankwamen was het insult afgelopen en was de vrouw in diepe slaap. Een bloeddruk van 200/110mmHg en de vrouw was niet wakker te krijgen. De dokter bellen dan maar. Na 4x bellen nam hij eindelijk op en legde ik het verhaal uit. Toen ik de telefoon doorgaf aan Francis (mijn collega) kreeg hij de opdracht om de vrouw te verwijzen naar het Teaching Hospital. Ik ging ondertussen weer luisteren of ik een hartslag kon horen van de baby, maar dit was helaas niet het geval. Toch wist ik niet of dit betrouwbaar was, aangezien de vrouw op haar zij op de grond lag en ik maar aan 1 kant kon luisteren. Francis probeerde ondertussen een ambulance te regelen om de vrouw naar het Teaching Hospital te krijgen. Hij heeft het 5 of 6 keer geprobeerd, maar geloof het of niet.. er werd gewoon niet opgepakt. Onvoorstelbaar dat een instantie die 24 uur per dag bereikbaar moet zijn, gewoon de telefoon niet oppakt. Op dat moment kon ik de frustratie wel uitschreeuwen! De familie ging toen maar een taxi regelen. Na een kwartier opende de vrouw weer haar ogen en was ze goed aanspreekbaar. Ze was zelf nog wel erg slap en kon bijna niet praten.
Na ong een half uur was er eindelijk een taxi. Omdat de vrouw nog erg slap was hebben we haar van de grond op een brancard getild en naar buiten gebracht. Hier moesten we kijken hoe we haar in de taxi konden krijgen. Er werd een kleed over de achterbank gelegd, zodat de vrouw hierop kon liggen. Omdat het een stationwagon was, had ik het idee om de achterbank in te klappen en brancard achter in de auto te doen, maar dit kon niet vlgns m’n collega want dan krijg het z’huis de brancard niet terug. (Ik dacht op dat moment, ja boeiend, dat zien we dan wel weer!) Toen we haar net op wilden tillen, kwam Dr, Opuku aanrijden. Hij zei dat de vrouw moest gaan zitten in de auto.. ik dacht.. euh.. dat wordt um nie. Na wat heen en weer gepraat hadden we besloten om haar maar gewoon in de auto te laten liggen. Opeens zei de vrouw dat ze moest plassen. We hebben met 3 man haar geprobeerd in de positie te krijgen om gewoon te plassen in de berm, maar haar benen leken wel verlamd. Dat werd hem dus niet. Dan maar buiten een katheter plaatsen, het was niet al te hygiënisch of steriel, maar op dat moment moesten we alleen maar opschieten. Ze kon elk moment weer in een insult schieten, wat we natuurlijk niet wilden!
Toen we haar eindelijk in de auto hadden gekregen, zei Dr. Opuku dat Francis mee moest gaan naar het ziekenhuis. Omdat ik natuurlijk niets wilde missen, heb ik gevraagd of het goed was als ik ook mee zou gaan. Omdat de auto eigenlijk al vol was heb ik mezelf in de kattebak gepropt. (Was ik toch al helemaal gewend van thuis, als jongste in het gezin van 4:p)
Ik ben normaal niet zo van het bidden.. maar wat heb ik die nacht veel gebeden zeg! De vrouw en het kind moesten het redden! Ik kon het niet hebben als er op mijn laatste dagje iets ergs zou gebeuren! De rit naar het Teaching Hospital leek wel uren te duren. Het bleek helemaal aan de andere kant van de stad te zijn. Toen we bijna aan waren gekomen, kreeg de vrouw weer een insult. Toen we er waren was er geen brancard in het zhuis en moesten we haar in een rolstoel tillen. Ze was ondertussen weer in diepe slaap. Eenmaal binnen moest er eerst een stuk plastic worden gekocht door de familie, wat nog meer tijd koste. Ik dacht echt van.. hup dat betalen komt later wel! Schiet op! Binnen hebben we de overdracht gedaan en werd ze onderzocht door de vpk/artsen daar. De vrouw had volgens hen direct doorverwezen moeten worden, toen bekend was dat ze pre-eclampsie had. Hier had hij eigenlijk wel gelijk in. Het ziekenhuis waar ik werk is erg klein en hier komt het maar weinig voor. Tuurlijk is Dokter Opuku heel goed en weet hij wat hij moet doen, maar de kans was erg groot dat dit zou gebeuren en nu hebben we alleen maar tijd verspild door nog helemaal naar het Teaching Hospital te moeten. Wat op dat moment een lichtpuntje was in al die ellende was dat de arts hier wel een hartslag kon horen van het kind! Wat was ik blij! Toch was deze wel erg onregelmatig en omdat de vrouw weer een insult kon krijgen werd ze direct klaargemaakt voor een spoedsectio. Wij konden op dat moment niets meer doen…
Heel raar om terug te moeten gaan en haar achter te laten. Het liefst wilde ik meegaan naar OK, maar dat kon helaas niet. De echtgenoot kwam op dat moment en werd opgevangen door de andere familie. Wij gingen op dat moment terug in de taxi naar God Cares.
Toen we nog geen 5 minuten op weg waren, ging de taxi steeds langzamer rijden en stond deze uiteindelijk boven op een heuveltje stil. Autopech. Wat kreeg ik een lachbui ineens! Dit kon er ook nog wel bij op zo’n bizarre avond! Gelukkig was er een jongen die ons mee kon nemen op de motorbike en waren we al snel, na een heeeel koud ritje, terug in het God Cares. Hier zat Dr. Opuku op ons te wachten en hebben we nog even nagepraat. Wat een heftige en bizarre avond was dit. Deze avond ben ik er pas echt achtergekomen hoe makkelijk en goed wij het wel niet hebben in Nederland op het gebied van gezondheidszorg. Artsen in elk ziekenhuis op ieder moment, alarmnummers die ook echt werken en ambulances die er binnen 5 minuten zijn enz enz.. Als de vrouw dit in Nederland had gehad, was de avond heel anders verlopen.
De volgende dag was alweer mijn laatste dag in het ziekenhuis. Omdat ik een heftige nacht had gehad had ik besloten om vanaf 12 uur te gaan werken. Toen ik aankwam was er weinig te doen en ik heb die dag ook niet veel meer gedaan dan gezellig kletsen met mijn collega’s:P Ook ben ik nog even bij Dr. Opuku langs geweest met mijn spulletjes die ik had gehaald voor het ziekenhuis. Hij was er erg blij mee!
Toen ik thuis kwam stond mij een akelige taak te wachten.. Mijn tas inpakken. Dit was in het begin nogal een lastige klus, omdat mijn kamer echt een puinhoop was en mijn kleren en spullen echt verstrooid lagen over mijn hele kamer:p Toch zag ik er zelf wel een logica in.. maar anderen wat minder. Toen Hajar (van Meet Afrika) die avond nog even langs kwam om een evaluatieformulier langs te brengen, vroeg ze of er in mijn kamer een bom was ontploft:P Nou.. dat zegt wel genoeg denk ik:P
Omdat ik ook nog wat tijd met mijn gezin wilde doorbrengen, ben ik na een tijdje maar gestopt, aangezien ik vrijdagmorgen ook nog tijd had om mijn spullen te pakken. Wel had ik al een paar spulletjes uitgezocht die ik achter zou laten bij mijn gastgezin en dit aan hen gegeven. Wat waren ze blij met elk dingetje dat ze kregen! Omdat mijn broertje en zusje al heel vaak hadden gezegd dat ze cola erg lekker vonden had ik ook nog een grote fles cola gehaald om er een gezellige avond van te maken. Helaas hoorde ik van mijn gastmoeder dat mijn broertje en zusje allebei nog in bed plassen ’s nachts, dus het was niet verstandig om hen cola te geven voor het slapen gaan. Dan moesten ze het de volgende dag maar opdrinken:P Wel hebben we als afsluiting voor de laatste keer met z’n allen Eva Luna gekeken, herinneringen gedeeld en uitgesproken hoeveel we elkaar wel niet zouden missen. Het is raar hoe je binnen 6 weken zo’n goede band op kunt bouwen met je gastgezin. Ik had t toch maar echt getroffen! Het klikte gewoon super goed en wat vond ik het jammer om hen achter te moeten laten:( De volgende dag was het dan echt zover.. afscheid nemen van mijn gezin! Ik was al vroeg op aangezien mijn broers naar hun werk moesten en mijn broertje en zusje naar school. Wat heb ik mijn broertje en zusje vaak geknuffeld op die ochtend zeg. Het is zo raar om afscheid te nemen, omdat je weet dat ik (waarschijnlijk) de laatste keer zal zijn dat ik ze zou zien. Ik had voor iedereen een foto uitgeprint waar ze met mij op stondenn en voor iedereen had ik hier een persoonlijk berichtje achterop gezet. Ze waren hier allemaal super blij mee. Toen ik mijn zusje en broertje had uitgezwaaid ben ik mijn laatste bucketshower gaan nemen en voor t laatst met mn gastmoeder gaan ontbijten. Rond 10 uur had ik alles ingepakt en was het tijd om te gaan. Samen met mijn gastmoeder ben ik naar het ziekenhuis gelopen. Zij met mijn grote backpack op de rug en ik met mijn fiets en de andere tassen. Bij het ziekenhuis heb ik dan ook echt afscheid van ‘my mommy’ moeten nemen. Pff wat zal ik haar missen!
In het ziekenhuis heb ik ook van iedereen afscheid genomen met veel geknuffel, gelach en traantjes in de ogen. Toen de taxi er was, werd ik ineens door aunty patience meegesleurd naar de labourward. Ik kon het bijna niet geloven.. De hele tijd had ik pech wat betreft bevallingen en nu ging er op mijn laatste moment in het ziekenhuis nog iemand bevallen. Zo bizar:p .. Het hoofdje was al te zien, dus ik dacht ooohh dit gaat niet meer lang duren! Aunty pat mij vroeg mij om heel snel even een schaar en klemmen te pakken. Dus ik heel snel naar de ruimte er naast (was afgescheiden met een gordijn) en binnen 30 seconden was ik terug. Dit geloof je ook weer niet..:P Het kindje was al geboren! In die 30 seconden had de moeder dus even heel snel, zonder gekreun of geschreeuw en kindje eruit geperst. En ik was weer net te laat:p haha.. Ik kon alleen maar lachen:p Gebeurd mij weer hoor:P Het is echt niet te geloven hoe ghanese vrouwen er zo maar even een kindje uitdrukken. Zonder ook maar een krimp te geven! Aunty pat knipte de navelstreng door en toen kon ik het kindje meenemen naar de andere ruimte. Hier heb ik de navelstreng afgebonden, afgeknipt en het kindje opgemeten en gewogen. Het was een jongetje van 6 pond. Wat een poepie was t zeg, zo bijzonder! Ik zweette me ondertussen kapot, maar het was het leuk en mooi om dit nog mee te maken. Het was een goede afsluiter van mijn tijd in het ziekenhuis! :)
’s Middags heb ik nog wat gedronken met Irma en Lianne en ’s avonds nog wat gegeten met Mille, Camilla, Prof (Ghanees van cultural centre) en Shani bij Sparkles. Op zaterdagmorgen zou mijn 2 weekse reis naar het zuiden beginnen en zou ik Tamale voorgoed verlaten!
Als ik terugkijk op mijn leventje in Tamale kan ik alleen maar glimlachen. Een lieve en zorgzame familie, super gezellige collega’s, het lokale taaltje, alle vrienden die ik daar heb gemaakt. Ik zal dit allemaal nooit vergeten! Het is mijn thuis in Ghana en dat zal het altijd blijven:)