Heenreis en eerste dag in Ghana

Tijdens het typen van mijn eerste verslag leek ik zo rustig, maar even later kwam toch echt een paniek aanval! Het leek of de muren op me af kwamen! Waar was ik mee bezig, hoe haalde ik het m´n hoofd om in mn eentje op reis te gaan! Nog maar 1 nachtje en dan zou ik al afscheid moeten nemen van iedereen. Dat wilde ik helemaal niet! Huilen, hyperventileren.. miedug, wat voelde ik mij slecht :o Gelukkig waren Roy en mam er om mij weer te kalmeren. Rustig doorademen.. het is maar 2 maand, het is een groot avontuur, maar dit is de kans van mijn leven..
Wakker worden.. het is de ochtend van vertrek! Pff… weer rustig ademhalen. Even lekker een warme douche, kleren aan, laatste spulletjes pakken en… toen had ik nog ff tijd voor thee. Normaal lukt mij dit nooit!! Pap en Henri gingen om half 8 naar de stal, dus toen al afscheid van hen genomen.. en ja hoor.. de tranen vloeiden alweer. Om iets over 8 stapten we de auto in en in de auto kon ik nog lekker 1,5uur in de armen van mn vriendje liggen. Eenmaal op schiphol aangekomen, kwamen de zenuwen weer. Tas inchecken en nog even een kopje koffie/thee drinken. Ik zag beneden al allemaal mensen afscheid van elkaar nemen, waardoor ik mij alleen maar meer realiseerde dat ik dit ook snel zou moeten doen.
Ik, als zeer emotioneel aangelegd persoon, kon zeker nu de tranen niet tegenhouden. Het moment was dan echt daar om afscheid te nemen van mam, Felien en Roy. Knuffelen en kusjes geven.. steeds opnieuw.. totdat het echt tijd was om in mn eentje verder te gaan. Eenmaal door de douane heen nog één laatste zwaai en handkus en dat was het! Nu mezelf weer snel herpakken en op zoek gaan naar de gate. Gelukkig was ik ruim op tijd en kon ik op mn gemakje het vliegtuig in.
De vlucht naar Londen en de overstap daar was een makkie. In Londen alvast ff wat water gehaald, aangezien ik laat in Accra aan zou komen en ik daar waarschijnlijk niet zo snel water zou kunnen halen. Vanaf de gate werden we met een bus naar het vliegtuig gebracht. Het was voor mij de eerste keer dat ik met zo’n groot vliegtuig zou gaan. De 1e klas stoelen zagen er erg verlokkelijk uit, jammer genoeg had ik daar geen ticket voor Toch was het een erg luxe vlucht naar Accra. Films, muziek, spelletjes, heerlijk eten, genoeg te drinken. Niks te klagen. Ik zat ook fijn bij het raam waardoor ik kon genieten van het prachtige uitzicht. Met Michael Kiwanuka op de achtergrond leek het net of ik in de hemel was!
Eenmaal aangekomen in Accra kreeg ik een klap in mijn gezicht! Wat was het heet en wat was het benauwd! Ik had gelijk het gevoel alsof ik helemaal onder de plak zat. Binnen was één grote hal met zeer veel mensen. Gelukkig kwam ik een Amerikaan tegen die mij vertelde dat ik het beste de 2e rij kon kiezen. Omdat de andere rijen voor diplomaten en nationale passagiers waren. Ok.. dan maar achteraan sluiten. Door de menigte heen zag ik ineens bekende gezichten! Het waren Brenda en Anneloes! HALLELUJAH! Niet meer alleen. Maar wat we niet wisten, was dat we vanaf toen erg lang moesten wachten. Het bleek dat ze van iedere persoon het briefje na gingen kijken die we in het vliegtuig in moesten vullen (wie ben je, wat kom je doen enz) en dat ze van iedereen een foto en alle vingerafdrukken wilden hebben… Nou.. met een paar honderd mensen in de zaal en ghanezen achter de balie.. dan weet je dat dat niet zo snel zal gaan. Al met al hebben we zo’n 2uur staan wachten tot we eindelijk langs de douane waren en onze tassen op konden halen. Gelukkig stonden die er nog:P Het was voor het eerst dat ik alle tassen zelf moest dragen, miedug wat was dat zwaaaaar! Eenmaal in de hal aangekomen zagen we Victoria staan met een bordje van Meet Afrika! Ze begroette ons met 3 kussen, wat ons weer even deed denken aan Nederland Ze had al heel vaak naar Lianne (contactpersoon in NL) gesmst, om te vragen of we überhaupt wel op het vliegtuig waren gestapt. Ze vertelde dat ze nog nooit zo lang had moeten wachten:P Aangezien Lianne ons vertelde dat ze er ook wel is niet staat of zelf 2 uur te laat komt, namen we dat maar met een korreltje zout Brenda en Anneloes hadden allebei 2 grote koffers mee, dus dat was even proppen in de auto. Op de weg naar het huis van Victoria vertelde ze dat de stroom net weer aan was gegaan. Het is zo dat ze soms in sommige delen van de stad de stroom even uitzetten, dus soms heb je stroom, maar soms ook even niet. Ook het verkeer in Ghana is iets aparts… het eerste wat ons opviel: De toeter.. die weten ze allemaal erg goed te vinden. Je hoort bijna niet anders:p Ook recht inhalen, links inhalen, elkaar afsnijden? Geen probleem! Echt een gekkenwerk. Echt veilig voel je je dus niet in zo’n auto. Eenmaal aangekomen kregen we gelijk water en brood met een soort pinda boter. Smaakte goed, maar je kaken bleven goed aan elkaar plakken door dat spul! Er zat een wc tegenover onze kamer, wat wel fijn was, maar we moesten er wel even aan denken om het papier niet in de wc te gooien, maar in een prullenbakje naast de wc. Achja.. niet het ergste wat ik hier zou tegenkomen dacht ik:P De kamer was lekker groot en er stond 1 zeer groot bed (zo’n groot bed had ik nog nooit gezien). Victoria bood nog aan om een extra matras neer te leggen, maar aangezien we alle 3 niet de diksten zijn en we makkelijk naast elkaar konden liggen, hebben we gezegd dat dit toch echt niet hoefde. Het was wel super warm op die kamer! Er stond een waaier.. mja dan moet ie t wel doen natuurlijk:P Verstand op nul, zweten en slapen maar! Rond 4/5uur werden we helaas alweer wakker door de moskee en de andere geluiden buiten. Hier begint het namelijk al te leven rond die tijd.
Anneloes had er weinig last van.. die lag heerlijk te slapen door al de geluiden heen:P Toen we om 8 uur toch maar uit bed gingen, stond Victoria al op ons te wachten. Ze vertelde dat ze omelet aan het maken was. Toen we vroegen of we moesten helpen zei ze: Nee! Het is al klaar!.. wat betekende dat we nog een half uur moesten wachten:p Een echte Ghanees dus!
Na het eten snel ff douchen.. nja douchen.. Brenda en Anneloes gingen onder de douche.. ik ging in een hokje met een emmer water en een klein emmertje mezelf nat gooien en zo proberen te douchen:P Dit is iets wat ik hier nog vaak zal gaan doen, dus dan maar direct aan wennen dacht ik zo:) Opzich was het heerlijk om zo lekker even wat koel water over je heen te gooien en jezelf weer even fris te voelen. Toch was het van korte duur, want de zon was al zo heet dat ik binnen de kortste keren alweer zeiknat was van het zweet!
Victoria heeft ons de eerste dag meegenomen door Accra. Eerst even geld wisselen en dan door om een busticket voor de volgende dag te halen naar Tamale. Vanuit daar zijn we gaan lopen naar de eerste markt. Zoveel mensen, zoveel auto’s, zoveel spullen. Het lijkt wel of heel Accra op de markt staat. Ook ligt er zeer veel afval op straat.. we liepen over een brug en daaronder leek het net een vuilnisbelt.. Aan de zijkanten stond met grote letters: Niet urineren! Hier staat een boete van 2 cedi voor! (1 euro is 2,5 cedi.. dus reken maar uit):P Op de markt kon je van alles kopen, vooral veel tassen, stoffen, eten, jurken enz. Vic liep als een speer door die marktjes, dus echt tijd om goed rond te kijken of foto’s te maken had je niet, aangezien je goed moest opletten waar je liep, zoveel gaten zaten er in de weg. Op deze markt kregen we ook ons eerste lokale snackje.. een OLIEBOL.. zeg ik dat goed? Ja.. het was toch echt iets wat te vergelijken was met een oliebol, alleen dan net anders en hier heet het Bofruit:)Vanuit daar gingen we voor het eerst in een Trotro.. dit zijn busjes waar een aantal banken in zijn gemaakt en waar je dus hutjemutje van de ene naar de andere plek wordt gebracht. Tussen alle trotro’s en auto's door liepen super veel vrouwen met schalen op hun hoofd, om van alles te verkopen. Water zakjes, ander drinken, maar dr kwamen gerust ook wasknijpers voorbij of verfkwasten:P Dit kon je gewoon uit het raam van de trotro kopen:) Bij een volgend marktje zijn we weer uitgestapt en toen kwamen op een gegeven moment in een soort grote hal, waar er meters hoge stapels met stoffen waren opgesteld, allemaal op elkaar gepropt met kleine gangetjes om te lopen. Op dat moment dacht ik echt van.. shiiiit .. er mag nu geen brand uitbreken want dan zijn we er geweest! Snel weer naar buiten dus! Vanuit de ene markt zijn we naar een andere markt gegaan en wat was dat een verschil. We werden van alle kanten aangesproken.. Come take a look at my shop? Where are you from?? Holland? Aaaaahh AMSTERDAM!! Kijke kijke.. GEK werd je ervan. Snel weg dus! Iets verderop was een gedeelte waar ze djembe’s en andere dingen maakten van hout. Super om te zien hoe dit allemaal gemaakt werd. Foto’s werden natuurlijk gemaakt met een paar mannen die op Bob Marley leken. Bij een gast was dit alleen niet zo goed gevallen (die stond trouwens helemaal niet op de foto), waardoor Vic ruzie kreeg met die vent. Ze vertelde later dat het een domme man was en dat ze de volgende keer de vrijwilligers zou zeggen niets bij hem te kopen.
Vanuit de markt hebben we even het onafhankelijkheidsplein bekeken. Hier wordt elke 6 maand een groot feest gehouden, waarbij de president een ereplaats heeft. Wel grappig om te zien. Vanuit daar de volgende Trotro gepakt om nog is 20 minuten te rijden naar het strand. Hier hebben we heerlijk even uitgewaaid, wat gedronken en ongeveer een uur tot anderhalf uur gewacht op onze loempia's. Ook kwamen er hier weer steeds mannen om dingen te verkopen, super irri! Rond half 5 gingen we terug richting huis. Omdat het schemer begon te worden en iedereen voor het donker thuis wilde zijn werd het mega druk op straat. We kwamen op een soort plein waar super veel rijen met mensen stonden, die allemaal stonden te wachten op een trotro. Gelukkig konden wij redelijk snel instappen!'
Eenmaal thuis kregen we een grote maaltijd voorgeschoteld, rijst met Kip! Opzich was dit wel lekker, was het niet dat we nog vol zaten van de loempia's op het strand! Toch maar een paar hapjes gegeten uit beleefdheid.
Omdat de stroom weer uit was gevallen hadden we een aantal lampjes buiten neergezet. Waaronder mijn hoofdlampje. Wat kan een kind daar blij van worden zeg. Victoria zette hem op haar hoofd en begon een liedje te zingen: I am a donkey, donkey follow me.. hihaw hihaw.. Haar zoontje Mawli vond dit geweldig en wilde het zelf ook nadoen. Wat had dat kind een lol, super leuk om te zien!! We gingen die avond vroeg naar bed, aangezien mijn bus naar Tamale de volgende dag al om 7 uur zou gaan!

Morgen verslag van dag 2 en 3 .. ik val namelijk bijna in slaap:)
Nu ik het zo terug lees, is het is een erg uitgebreid verslag geworden.. en nog heb ik niet alles verteld wat me op is gevallen! Je maakt zoveel mee op 1 dag. Morgen proberen om het iets compacter te vertellen:)
See youu