Achtbaan van gevoelens
Blijf op de hoogte en volg Cecile
24 Oktober 2012 | Ghana, Tamale
Zoo! Daar zijn we weer. De eerste dagen bij mijn gastgezin en op het werk zitten erop!
Wat waren dit leuke, mooie rare en vermoeiende dagen, met zoveel verschillende indrukken, gevoelens en ervaringen! Ik wist niet dat ik op 1 dag zoveel verschillende gevoelens kon hebben.. Dat is echt niet normaal.
Je gaat van… wow wat gaaf ik ben in Ghana!!, naar shit man.. was ik maar in Nederland bij m’n vriendje, gezin en vrienden:( Van oohhh zo kan ik t wel 2 maandjes volhouden, naar pfff.. ALS IK DIT NOG 2 MAANDEN LANG VOL MOET HOUDEN LUKT ME DAT NOOOIIT!!.. Van het is hier zooo leuk en wat zijn het leuke en aardige mensen, naar pff wat kunnen ghanezen toch soms bot en raar zijn! Zo wisselen ook de lachbuien en de huilbuien elkaar goed af.
Mijn lichaam is het trouwens ook nog niet eens met mijn verhuizing naar Ghana... Mijn maag maakt overuren en mijn hoofd kan niet omgaan met de hitte.. Echt irri dus.. Kortom: Welkom tot de cultuurshock!
Vorige week ging het eigenlijk heel goed. Weinig gehuild en ondanks de vele spannende indrukken, dacht ik.. dit komt wel goed! Maar begin deze week waren er toch echt wel meerdere dipjes! Ben bang dat ik dit nog wel vaak zal krijgen.
Ik zal jullie eerst wat vertellen over mijn gastgezin:
Het gezin waarbij ik in huis woon is geen alledaags gezin. Mijn ‘hostfather’ is de grote broer, die hier in Kasalugu (dorpje waar ik woon) een groot huis heeft gebouwd voor zichzelf, zijn broers en zus en zijn kinderen. Hij zelf woont er nog niet, want het gedeelte waar hij komt te wonen is nog niet af. Zijn zusje (23) is mijn gastmoeder en zij runt hier de zaak een beetje. Zij is lerares en doet er nu nog een opleiding ICT achteraan. Ik dacht eerst dat zij nog een zusje had, maar ik ben er gister achter gekomen dat het andere meisje (20) niet hun zusje is, maar gewoon een vriendin van haar die problemen thuis had en daarom hier woont. De andere 2 kinderen waarmee ik in huis woon zijn kinderen van mijn hostfather. Ze staan hier ’s ochtends al erg vroeg op! Voor Ghanese begrippen is het een best rijk gezin. Ik krijg elke avond een andere maaltijd en heb een mooie kamer met een goed dak boven mijn hoofd. Alles is net nieuw gebouwd, dus het ziet er allemaal mooi uit. Het is echt luxe als je eerst had verwacht dat je in een lemen hutje zou komen te zitten :) Ze hebben hier ook een goede tv met dvd speler en een grote collectie onmeunig slechte ghanese speelfilms. Dat vinden ze hier namelijk geweldig. In Ghana is het belangrijker om een goede tv te hebben i.p.v. een goede badkamer of toilet, daarom douche ik me hier met een emmer water en ga ik in de bushbush naar het toilet:P
De eerste avond bij het gastgezin was eigenlijk best leuk. Ze lieten me gelijk meehelpen met koken van de yam. Hierbij werd ik ook gelijk gecorrigeerd toen ik de yam met mijn linker hand in het water gooide .. Use your right!.. Ohja.. oeps!(A)
De volgende dag heeft Hajar mij opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal aangekomen bleek dat de dokter niet aanwezig was en dat ook Eva en Lisa (andere vrijwilligers die al in het z’huis werken die dag niet aanwezig zouden zijn. Dan maar wachten tot maandag. Toevallig stonden Eva en Lisa aan de weg te wachten op een taxi om naar Town te gaan (Tamale). Het dorp waar wij wonen ligt namelijk nog ongeveer 10 tot 20 minuten rijden van Tamale af. Ik ben de hele dag met hen opgetrokken en zij hebben mij veel uitgelegd over hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat en hoe zij Ghana tot nu toe hadden ervaren. In de supermarkt heb ik op aanraden van hen ook wat handige dingetjes gekocht om het leven hier een stukje aangenamer te maken (een emmer met plastic zakjes voor als de nood toch erg hoog wordt midden in de nacht:P, beker, bestek, smeerkaas voor op brood.. noem maar op!)
Op zaterdag moesten Lisa en Eva werken en heb ik de tijd doorgebracht met mijn gastgezin. Op zaterdag is hier de was dag. Iedereen moet z’n eigen kleren wassen buiten met 2 grote wasschalen en een emmer. Gelukkig hielp mijn gastmoeder mij en zo had ik mijn kleren al snel weer lekker fris aan de lijn hangen. Dat mocht ook wel trouwens, want alles stonk naar zweet!!! Haha..
De rest van de dag heb ik lekker rustig aan gedaan, lekker tv gekeken, boekje gelezen enz.
Ook ben ik even met mijn zusje naar de roadside gelopen (grote weg waar het dorp en het ziekenhuis aan liggen) om zakjes bronwater te halen voor op mijn kamer. Hier drinken ze namelijk niet vaak uit flesjes, maar uit zakjes van 500ml. Ik had een pak van 30 zakjes gehaald (15 liter water) en heb hier maar ongeveer 85 cent voor betaald. Echt belachelijk goedkoop! Mijn zusje heeft het op haar hoofd naar huis gedragen,, ik vond het heel zielig dat zij dit moest doen. Ik heb het namelijk wel geprobeerd.. maar pffff wat komt er dan een druk op je nek te staan.. Het blijft knap dat Afrikanen dit kunnen.. Mijn kleine lichaam kan die druk niet aan:P
Op zondagmorgen heb ik mijn gastmoeder ook even geholpen met kleren wassen. Ik had om 10uur met Lisa en Eva afgesproken om naar town te gaan, maar Mama had een telefoontje gekregen van Namou (oprichtster van Meet Afrika) dat ze nog langs wou komen en dat ik dus op haar moest wachten. Ze zou er direct aan komen… een uur later was ze er dus :p We hebben een klein gesprekje gehad met mijn gastouders, om even uit te leggen wat de wederzijdse verwachtingen zijn. Namou gaf aan dat het belangrijk was om mee te doen met het alledaagse leven om zo de cultuur goed te leren kennen. Ze vond het leuk om te horen dat dit eigenlijk al vanaf het begin zo was, aangezien ik help met koken, vegen, kleren wassen en dergelijke! Ook vertelde Namou aan mijn gastouders dat Nederlands erg vaak huilen. Jullie moeten haar dan maar gewoon troosten, want op zo’n moment kunnen ze meestal toch niet uitleggen wat er aan de hand is. Dutch people cry all the time! Aangezien ik van mezelf weet dat ik een zeer emotioneel aangelegd persoon ben, kon ik hier niet tegenin gaan:P
Toen het gesprekje erop zat ging ik bij Namou achterop de motorbike richting Town. Zij heeft mij bij Luxury afgezet, het restaurantje waar Lisa en Eva zaten. Hier hebben we bijna 3 uur gezeten, gegeten en gedronken. Wat waren die hamburger met patat en bananasplit na lekker! Oeioeioei.. maar wat zou ik er later spijt van hebben. Mijn maag was het blijkbaar niet meer gewend om zoveel te eten.. Buikpijn de hele middag.. niet normaal. Met moeite heb ik nog ff door de markt gelopen in Tamale en heb ik mijn eerste Ghanese doek gehaald! Jeej! Super leuk motief met super leuke kleuren. Ik pas er nu helemaal bij:)
Het heeft hier trouwens een aantal avonden flink gestormd! Het water viel met bakken uit de hemel en nadat mn zusje en ik nog ff hadden gedanst in de regen hebben we snel alle tonnen goed neergezet om het regenwater op te vangen, zodat we ons hier weer mee kunnen wassen. Ze gebruiken dit regenwater trouwens overal voor. Wassen, koken, drinken, noem maar op. Multifunctioneel dus dat regenwater:P
Op maandag had ik mijn eerste dag op het werk! Ik had die nacht erg slecht geslapen, omdat mijn buik erg raar bezig was. Toen ik ’s ochtends om half 6 opstond voelde ik me echt beroerd. Toen ik de deur open deed zij mijn gastmoeder dat ik erg laat was.. ik dacht .. euh het is half 6?! Hoe laat moet ik dan opstaan.. maargoed.. niet veel aandacht aan besteed:p Dan maar op weg naar de bushbush. Omdat het de avond daarvoor had geregend was het gras erg nat en lagen er overal gaten met water, wat resulteerde in een aantal keer uitglijden en vallen. Mijn ochtend kon niet meer stuk!
Pff wat voelde ik mij slecht. Waarom wilde ik ook alweer naar Ghana? In m’n eentje? Dit was mijn eerste grote dip en de traantjes vloeiden rijkelijk.
Eenmaal op het werk was ik blij dat Lisa en Eva er ook waren.. want het is toch wel erg indrukwekkend wat je hier allemaal ziet. Het is een klein ziekenhuis met vooral veel malariapatiënten en zwangere of net bevallen vrouwen. Op de eerste dag zal ik al zoveel dingen die anders moesten! Het was moeilijk om sommige dingen te zien, aangezien je zelf weet dat het anders moet, maar hier mist vaak de kennis en het geld voor. Er zijn 4 verschillende zalen en iedereen ligt op 1 persoons bedden of op matjes op de grond. Ik probeerde steeds te achterhalen wat de diagnoses waren bij de patiënten, maar dit staat dus nergens op het formulier van de patiënt. De enige documenten die bij de patiënt liggen zijn de controlelijst, medicijnlijst en evt. recepten of labformulieren. Echt een dossier van een patiënt is er dus niet. Dus nu heb ik geleerd om gewoon naar de medicijnlijst te kijken naar wat voor medicatie iemand krijgt om te achterhalen wat de diagnose is.
Men schrijft hier ook geen rapportages, dus het is voor mij een raadsel en hoe de continuïteit van zorg gewaarborgd is. Maargoed.. toch zie je de ene dag een doodzieke patiënt die lijkt alsof ze binnen 5 minuten kan sterven, die de volgende dag weer springlevend is. Het zal op deze manier dus ook wel enigszins lukken.
De eerste dag heb ik trouwens ook gelijk een keizersnee gezien! Doordat mijn maag nog wat van streek was en ik daardoor erg misselijk was, was het voor mij een hele rare ervaring. Het ging als een waas voorbij. Dit komt ook omdat ik het heel anders had verwacht. Alles was heel sereen. Bijvoorbeeld toen de moeder het kindje zag werd er alleen geknikt. Ik dacht echt van.. huw.. je kind is er! Nu moet je toch blij zijn? Blijkbaar is dat hier niet zo en laat je je emoties niet de vrije loop. Voor mij nog erg moeilijk te bevatten!
De eerste 3 dagen dat ik nu heb gewerkt gingen eigenlijk heel snel. Het is fijn dat de arts veel verteld en ik denk ook dat ik hier het meeste van kan leren. Hij is ook de baas van het ziekenhuis en diegene die alles betaald, dus het is een goede vent. Van de zusters hier hoef ik niet zoveel te verwachten, aangezien de helft van hen geen opleiding heeft gehad en dus gewoon doen wat hen door de jaren heen is aangeleerd. Het punt veiligheid in de zorg is hier dus nog een groot probleem.
Toch zijn de collega’s erg gezellig en kan ik er al goed mee lachen:)
Vrijdag is hier voor de moslims een grote feestdag.. iets van een 2e ramadan ofzo.. Het schaap staat al klaar om geslacht te worden:P Ik zal die dag meegaan naar de moskee met mijn gastgezin. Ben erg benieuwd hoe dat zal zijn! De rest van het weekend zal ik in Tamale te vinden zijn! Hier ga ik gezellig een weekendje met Linda en want andere meiden op stap om haar laatste weekend hier te vieren. Erg veel zin in!
Hoorde dat het in Nederland al wat kouder begint te worden?! Jullie mogen best wat van mijn zweet hier overnemen hoor! DÉ TOELI PAM!! (Het is erg heet!)
Tot snel! Kusjes
Wat waren dit leuke, mooie rare en vermoeiende dagen, met zoveel verschillende indrukken, gevoelens en ervaringen! Ik wist niet dat ik op 1 dag zoveel verschillende gevoelens kon hebben.. Dat is echt niet normaal.
Je gaat van… wow wat gaaf ik ben in Ghana!!, naar shit man.. was ik maar in Nederland bij m’n vriendje, gezin en vrienden:( Van oohhh zo kan ik t wel 2 maandjes volhouden, naar pfff.. ALS IK DIT NOG 2 MAANDEN LANG VOL MOET HOUDEN LUKT ME DAT NOOOIIT!!.. Van het is hier zooo leuk en wat zijn het leuke en aardige mensen, naar pff wat kunnen ghanezen toch soms bot en raar zijn! Zo wisselen ook de lachbuien en de huilbuien elkaar goed af.
Mijn lichaam is het trouwens ook nog niet eens met mijn verhuizing naar Ghana... Mijn maag maakt overuren en mijn hoofd kan niet omgaan met de hitte.. Echt irri dus.. Kortom: Welkom tot de cultuurshock!
Vorige week ging het eigenlijk heel goed. Weinig gehuild en ondanks de vele spannende indrukken, dacht ik.. dit komt wel goed! Maar begin deze week waren er toch echt wel meerdere dipjes! Ben bang dat ik dit nog wel vaak zal krijgen.
Ik zal jullie eerst wat vertellen over mijn gastgezin:
Het gezin waarbij ik in huis woon is geen alledaags gezin. Mijn ‘hostfather’ is de grote broer, die hier in Kasalugu (dorpje waar ik woon) een groot huis heeft gebouwd voor zichzelf, zijn broers en zus en zijn kinderen. Hij zelf woont er nog niet, want het gedeelte waar hij komt te wonen is nog niet af. Zijn zusje (23) is mijn gastmoeder en zij runt hier de zaak een beetje. Zij is lerares en doet er nu nog een opleiding ICT achteraan. Ik dacht eerst dat zij nog een zusje had, maar ik ben er gister achter gekomen dat het andere meisje (20) niet hun zusje is, maar gewoon een vriendin van haar die problemen thuis had en daarom hier woont. De andere 2 kinderen waarmee ik in huis woon zijn kinderen van mijn hostfather. Ze staan hier ’s ochtends al erg vroeg op! Voor Ghanese begrippen is het een best rijk gezin. Ik krijg elke avond een andere maaltijd en heb een mooie kamer met een goed dak boven mijn hoofd. Alles is net nieuw gebouwd, dus het ziet er allemaal mooi uit. Het is echt luxe als je eerst had verwacht dat je in een lemen hutje zou komen te zitten :) Ze hebben hier ook een goede tv met dvd speler en een grote collectie onmeunig slechte ghanese speelfilms. Dat vinden ze hier namelijk geweldig. In Ghana is het belangrijker om een goede tv te hebben i.p.v. een goede badkamer of toilet, daarom douche ik me hier met een emmer water en ga ik in de bushbush naar het toilet:P
De eerste avond bij het gastgezin was eigenlijk best leuk. Ze lieten me gelijk meehelpen met koken van de yam. Hierbij werd ik ook gelijk gecorrigeerd toen ik de yam met mijn linker hand in het water gooide .. Use your right!.. Ohja.. oeps!(A)
De volgende dag heeft Hajar mij opgehaald om naar het ziekenhuis te gaan. Eenmaal aangekomen bleek dat de dokter niet aanwezig was en dat ook Eva en Lisa (andere vrijwilligers die al in het z’huis werken die dag niet aanwezig zouden zijn. Dan maar wachten tot maandag. Toevallig stonden Eva en Lisa aan de weg te wachten op een taxi om naar Town te gaan (Tamale). Het dorp waar wij wonen ligt namelijk nog ongeveer 10 tot 20 minuten rijden van Tamale af. Ik ben de hele dag met hen opgetrokken en zij hebben mij veel uitgelegd over hoe het er in het ziekenhuis aan toe gaat en hoe zij Ghana tot nu toe hadden ervaren. In de supermarkt heb ik op aanraden van hen ook wat handige dingetjes gekocht om het leven hier een stukje aangenamer te maken (een emmer met plastic zakjes voor als de nood toch erg hoog wordt midden in de nacht:P, beker, bestek, smeerkaas voor op brood.. noem maar op!)
Op zaterdag moesten Lisa en Eva werken en heb ik de tijd doorgebracht met mijn gastgezin. Op zaterdag is hier de was dag. Iedereen moet z’n eigen kleren wassen buiten met 2 grote wasschalen en een emmer. Gelukkig hielp mijn gastmoeder mij en zo had ik mijn kleren al snel weer lekker fris aan de lijn hangen. Dat mocht ook wel trouwens, want alles stonk naar zweet!!! Haha..
De rest van de dag heb ik lekker rustig aan gedaan, lekker tv gekeken, boekje gelezen enz.
Ook ben ik even met mijn zusje naar de roadside gelopen (grote weg waar het dorp en het ziekenhuis aan liggen) om zakjes bronwater te halen voor op mijn kamer. Hier drinken ze namelijk niet vaak uit flesjes, maar uit zakjes van 500ml. Ik had een pak van 30 zakjes gehaald (15 liter water) en heb hier maar ongeveer 85 cent voor betaald. Echt belachelijk goedkoop! Mijn zusje heeft het op haar hoofd naar huis gedragen,, ik vond het heel zielig dat zij dit moest doen. Ik heb het namelijk wel geprobeerd.. maar pffff wat komt er dan een druk op je nek te staan.. Het blijft knap dat Afrikanen dit kunnen.. Mijn kleine lichaam kan die druk niet aan:P
Op zondagmorgen heb ik mijn gastmoeder ook even geholpen met kleren wassen. Ik had om 10uur met Lisa en Eva afgesproken om naar town te gaan, maar Mama had een telefoontje gekregen van Namou (oprichtster van Meet Afrika) dat ze nog langs wou komen en dat ik dus op haar moest wachten. Ze zou er direct aan komen… een uur later was ze er dus :p We hebben een klein gesprekje gehad met mijn gastouders, om even uit te leggen wat de wederzijdse verwachtingen zijn. Namou gaf aan dat het belangrijk was om mee te doen met het alledaagse leven om zo de cultuur goed te leren kennen. Ze vond het leuk om te horen dat dit eigenlijk al vanaf het begin zo was, aangezien ik help met koken, vegen, kleren wassen en dergelijke! Ook vertelde Namou aan mijn gastouders dat Nederlands erg vaak huilen. Jullie moeten haar dan maar gewoon troosten, want op zo’n moment kunnen ze meestal toch niet uitleggen wat er aan de hand is. Dutch people cry all the time! Aangezien ik van mezelf weet dat ik een zeer emotioneel aangelegd persoon ben, kon ik hier niet tegenin gaan:P
Toen het gesprekje erop zat ging ik bij Namou achterop de motorbike richting Town. Zij heeft mij bij Luxury afgezet, het restaurantje waar Lisa en Eva zaten. Hier hebben we bijna 3 uur gezeten, gegeten en gedronken. Wat waren die hamburger met patat en bananasplit na lekker! Oeioeioei.. maar wat zou ik er later spijt van hebben. Mijn maag was het blijkbaar niet meer gewend om zoveel te eten.. Buikpijn de hele middag.. niet normaal. Met moeite heb ik nog ff door de markt gelopen in Tamale en heb ik mijn eerste Ghanese doek gehaald! Jeej! Super leuk motief met super leuke kleuren. Ik pas er nu helemaal bij:)
Het heeft hier trouwens een aantal avonden flink gestormd! Het water viel met bakken uit de hemel en nadat mn zusje en ik nog ff hadden gedanst in de regen hebben we snel alle tonnen goed neergezet om het regenwater op te vangen, zodat we ons hier weer mee kunnen wassen. Ze gebruiken dit regenwater trouwens overal voor. Wassen, koken, drinken, noem maar op. Multifunctioneel dus dat regenwater:P
Op maandag had ik mijn eerste dag op het werk! Ik had die nacht erg slecht geslapen, omdat mijn buik erg raar bezig was. Toen ik ’s ochtends om half 6 opstond voelde ik me echt beroerd. Toen ik de deur open deed zij mijn gastmoeder dat ik erg laat was.. ik dacht .. euh het is half 6?! Hoe laat moet ik dan opstaan.. maargoed.. niet veel aandacht aan besteed:p Dan maar op weg naar de bushbush. Omdat het de avond daarvoor had geregend was het gras erg nat en lagen er overal gaten met water, wat resulteerde in een aantal keer uitglijden en vallen. Mijn ochtend kon niet meer stuk!
Pff wat voelde ik mij slecht. Waarom wilde ik ook alweer naar Ghana? In m’n eentje? Dit was mijn eerste grote dip en de traantjes vloeiden rijkelijk.
Eenmaal op het werk was ik blij dat Lisa en Eva er ook waren.. want het is toch wel erg indrukwekkend wat je hier allemaal ziet. Het is een klein ziekenhuis met vooral veel malariapatiënten en zwangere of net bevallen vrouwen. Op de eerste dag zal ik al zoveel dingen die anders moesten! Het was moeilijk om sommige dingen te zien, aangezien je zelf weet dat het anders moet, maar hier mist vaak de kennis en het geld voor. Er zijn 4 verschillende zalen en iedereen ligt op 1 persoons bedden of op matjes op de grond. Ik probeerde steeds te achterhalen wat de diagnoses waren bij de patiënten, maar dit staat dus nergens op het formulier van de patiënt. De enige documenten die bij de patiënt liggen zijn de controlelijst, medicijnlijst en evt. recepten of labformulieren. Echt een dossier van een patiënt is er dus niet. Dus nu heb ik geleerd om gewoon naar de medicijnlijst te kijken naar wat voor medicatie iemand krijgt om te achterhalen wat de diagnose is.
Men schrijft hier ook geen rapportages, dus het is voor mij een raadsel en hoe de continuïteit van zorg gewaarborgd is. Maargoed.. toch zie je de ene dag een doodzieke patiënt die lijkt alsof ze binnen 5 minuten kan sterven, die de volgende dag weer springlevend is. Het zal op deze manier dus ook wel enigszins lukken.
De eerste dag heb ik trouwens ook gelijk een keizersnee gezien! Doordat mijn maag nog wat van streek was en ik daardoor erg misselijk was, was het voor mij een hele rare ervaring. Het ging als een waas voorbij. Dit komt ook omdat ik het heel anders had verwacht. Alles was heel sereen. Bijvoorbeeld toen de moeder het kindje zag werd er alleen geknikt. Ik dacht echt van.. huw.. je kind is er! Nu moet je toch blij zijn? Blijkbaar is dat hier niet zo en laat je je emoties niet de vrije loop. Voor mij nog erg moeilijk te bevatten!
De eerste 3 dagen dat ik nu heb gewerkt gingen eigenlijk heel snel. Het is fijn dat de arts veel verteld en ik denk ook dat ik hier het meeste van kan leren. Hij is ook de baas van het ziekenhuis en diegene die alles betaald, dus het is een goede vent. Van de zusters hier hoef ik niet zoveel te verwachten, aangezien de helft van hen geen opleiding heeft gehad en dus gewoon doen wat hen door de jaren heen is aangeleerd. Het punt veiligheid in de zorg is hier dus nog een groot probleem.
Toch zijn de collega’s erg gezellig en kan ik er al goed mee lachen:)
Vrijdag is hier voor de moslims een grote feestdag.. iets van een 2e ramadan ofzo.. Het schaap staat al klaar om geslacht te worden:P Ik zal die dag meegaan naar de moskee met mijn gastgezin. Ben erg benieuwd hoe dat zal zijn! De rest van het weekend zal ik in Tamale te vinden zijn! Hier ga ik gezellig een weekendje met Linda en want andere meiden op stap om haar laatste weekend hier te vieren. Erg veel zin in!
Hoorde dat het in Nederland al wat kouder begint te worden?! Jullie mogen best wat van mijn zweet hier overnemen hoor! DÉ TOELI PAM!! (Het is erg heet!)
Tot snel! Kusjes
-
25 Oktober 2012 - 07:47
Hester:
Hee Ceciel!
Nou, ook mensen die niet zo emotioneel zijn aangelegd hebben hetzelfde dat jij hebt hoor;) haha ik herken echt veel dingen van toen ik in mijn eentje naar Canada ging. Dan wil je de eerste week zo snel mogelijk terug, maar geloof me, dit went heel snel.
Van Afrika herken ik ook wel veel, hoe het er aan toe gaat, nooit op tijd komen en dat zusters je niet echt veel kunnen helpen, wij zijn toen ook veel met artsen meegelopen en hebben hier veel van geleerd! Verder gewoon maar zoveel mogelijk gaan bekijken en doen, je leert er uiteindelijk heel veel van!
Sterkte de eerste tijd, maar vooral ook heel veel plezier! Voordat je het weet ben je thuis en is het net alsof het allemaal een droom was.
Liefs,
Hester -
25 Oktober 2012 - 09:59
Ellen:
Hi Ceciel,
Oh jee, weer een wijze tip!
Idemdito! Heel herkenbaar dat jouw gevoelens alle kanten op gaan. Zelf ben ik een half jaartje naar Wenen geweest, daar in een hotel stage gelopen. Toen ook af en toe heimwee gehad en niet altijd volop van het verblijf genoten. Nu jaren (15 jaar...oef..) later denk ik wel eens.....ehm..had ik er dat half jaar maar nog meer van genoten en had ik alle kansen maar aangepakt om eens rondom Wenen rond te trekken om zoveel mogelijk van het land en de mensen te zien.
Uiteraard is Wenen niet vergelijkbaar met Ghana......maar het motto is wel hetzelfde 'probeer te genieten met volle teugen'. Je hebt de stap gezet (wat al super tof is) en je doet dit waarschijnlijk maar een keer en jouw leventje in Nederland blijft en je zult zien als je terug bent dat alles nog hetzelfde is....(tenminste dat vond ik). Als jij terug bent zult je zien dat je super veel geleerd hebt en dat kun je dan allemaal aan je fam, je lieve vriendje:) en vriendinnen vertellen. Een ervaring die je altijd bij zult blijven. Ik vind jou stoer! Toi Toi Toi en probeer er een mooie tijd van te maken.
Liefs Ellen Geerts -
25 Oktober 2012 - 13:06
Felien:
He zus!
Weer een mooi verslag! Heb je al een ventilator gevonden tegen de hitte?
Geniet van je vrije weekend in Tamale (en pas op voor te veel hamburgers;D)!
Hier wordt het weer echt minder.. aankomend weekend misschien al 'winterse buien' .. Dus de handschoenen mogen weer uit de kast gehaald worden binnenkort :(!
Ik kijk uit naar je volgende verslag!
Kus en dikke knuffel Felien -
25 Oktober 2012 - 17:23
Gitte:
Hee Cecile!
Wat een super leuke verhalen schrijf je :) echt leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt!
Ik vind het echt super tof dat je dit durft en doet. Hopelijk kan je dat over een paar weken zelf ook inzien ;)
Heel veel succes en plezier nog! En ook een beetje sterkte zo ver weg! Voor je het weet zit je hier in de regen of sneeuw :P
Liefs Gitte -
26 Oktober 2012 - 00:19
Maartje:
hahahahaha guttepetut! my god ik kan me dat zere buik kutwc fletschhhmodder zooo goed voorstellen!
Of nee eigenlijk niet maar maak je wel een paar filmpjes van je omgeving zodat we er later om kunnen lachen;) Wel fijn dat je die meiden hebt voor de tips, dat is wel superhandig. Inslaan met dat eten zou ik zeggen, die papperige bedoeling waar je het eerder over had kan je niet van leven:P Hoe is het daar eigenlijk met het mannelijk schoon? (sorry roy) Zijn ze irritant of valt het mee? Nou je komt vast lekker bruin terug, hier is het mwoa wordt wel kouder sinds vandaag..heb btw voor t eerst sushi gehad, erg lekker:) met dat japanse meisje van new york uit eten geweest, kon ze me mooi alles uitleggen en roze designer chopsticks van dr gekregen!
tijd om naar bedje te gaan en ps..nu ben je nooit telaat daar hoe voelt dat :P -
27 Oktober 2012 - 17:55
Henny En Manny:
Hallo Ceciel, we zijn ook op je spoor gekomen en kunnen je nu dus ook volgen.
De verslagen zijn leuk en je hebt al heel veel meegemaakt zo te lezen .
We hopen dat je nog een fijne tijd hebt daar met heel veel nieuwe indrukken.
En we blijven je dus volgen.
Henny en Manny.
-
28 Oktober 2012 - 16:15
Henk Veltmaat:
super om dit te lezen ,succes daar .veel liefs ,henk en trienske
-
29 Oktober 2012 - 12:19
Leonie Hutten:
Hey Cecile,
Wat leuk om je reisverslagen te lezen! Van in de file staan en balen dat je te laat komt voor een concert in de HMH naar netjes op tijd zijn voor dingen en dan maar wachten tot de Ghanezen ook zover zijn... Andere wereld dus die cultuurshock kan ik me voorstellen! Toch hoop ik dat je een onvergetelijke ervaring opdoet en dat je zult wennen aan de warmte en de gebruiken daar.
Ik blijf je volgen, werkse en veel plezier.
Groetjes,
Leonie Hutten -
30 Oktober 2012 - 20:30
Annie Dood:
Hoi Cecile.
Wat heb je al mooi reisverslagen gestuurd en wij vinden het leuk om jou te volgen.
Hopelijk zijn de bijverschijnselen [ buikpijn,verdriet, enz.] gauw over en kun je volop
gaan genieten van wat je ziet en meemaakt. Ook al is het zoveel anders dan hier en
heb je soms veel verdriet. Je kunt het gelukkig delen via de mail. dat lucht wel en beetje op denk ik.
Dat nare gevoel in de buik herken ik, toen ik 12 jaar was en op de kostschool zat en eens in de 4 weken
naar huis mocht.probeer de knop gauw om te draaien, want de 3 mnd. zijn zo voorbij.
Nu zit je er al meer dan een week.
Deze ervaring neem je mooi je hele leven mee en bent achteraf blij dat je toch bent gegaan.
Ook ga je nog naar Oom Johan las ik. Wat mooi voor jullie beide. Op 8 nov. wordt hij 80 jaar.
Zou je hem heel veel groeten willen doen en feliciteren van ons? Dank je wel.
Ceciel; wij wensen jou een fijne tijd daar in Ghana.
Vr. groet en liefs van ons beide. xxxx
.
-
31 Oktober 2012 - 14:20
Buuvie,s:
Hey lief buurmeisje wat maak je allemaal mee huulen ,lachen achteraf denk je straks wat een mooie tijd.
Roy mag je straks wel met een dikke bontjas ophalen ,van de hitte hier weer in de kou, ach daar heeft Roy geen bontjas voor nodig toch?( Ben je al op zoek naar een cadeautje voor Roy ha ha)........
Liefs en knuffels van ons beide. Doeiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii. -
04 November 2012 - 17:47
Benita:
Hoi Cecile,
Zo als het er naar uit ziet vermaak je je uitstekend.
En nog lekker een warm klimaat,ha ha,zullen we ruilen ?
Joop heeft net de pc met bureau naar de woonkamer verplaatst,dus ik kruip nu vaker achter internet,ha ha.
Ik ga nu je reisverhaal volgen.
Bye bye
Benita -
09 November 2012 - 19:48
Annie Dood:
hoi Ceciel!!!!!
Wat maak je veel mee. zijn de heimwee kriebels en ongemaken een beetje over? Dan hoop ik dat je er nu iets meer van kunt genieten. Ga je ook nog naar een van die parken? of is dat te ver weg?
Ik kan die afstand op de platte grond niet inschatten.
Och allereerst nog Gefeliciteerd met de verjaardag van jouw zus. Hiep, hiep, hoera, Felien is nu 25 jaar.
Wij gaan er morgenavond naar toe. Van wat voor geurtje houdt zij?
Het is hier zoel weer. Niet koud dus.
Liefs van Henk en Annie. xx
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
